(۲) دعا در صلوات و درود بر رسول خدا و بیان اوصاف آن حضرت

دعاى آن حضرت است پس از ستايش خدا، در درود بر رسول خدا (ص)

(1) همۀ ستایش‌ها مخصوص خداست که نه بر امّت‌های گذشته و زمان‌های سپری شده؛ بلکه بر ما به وجود محمّد (صلّی الله علیه و آله) منّت نهاد؛ با قدرتش که از هیچ چیز هر چند بزرگ باشد، ناتوان نمی‌شود؛ و هیچ چیز هر چند کوچک و ریز باشد، از دایرۀ اختیار و عرصۀ اراده‌اش، بیرون نمی‌رود.

(2) خدای توانا، ما را بر همۀ امّت‌هایی که آفرید، خاتم قرار داد؛ و بر همۀ منکران حق و حقیقت گواه گرفت؛ و با نیکی و احسانش، ما را بر آنان که اندک بودند، فزونی بخشید.

(3) خدایا! بر محمّد درود فرست، آن وجود مبارکی که امین بر وحی‌ات و گزیدۀ از آفریده‌هایت و انتخاب‌شدۀ از بندگان توست؛ و او پیشوای رحمت و قافله سالار خوبی و کلید برکت است.

(4) چنانکه جانش را برای فرمانت به زحمت انداخت.

(5) و بدنش را در راه وجود مقدّست در معرض ناراحتی قرار داد.

(6) و در دعوت به سوی تو، آشکارا با خویشان و نزدیکانش رو در رو قرار گرفت.

(7) و در مسیر خشنودی‌ات با اشخاص خانواده‌اش جنگید.

(8) و در راه برقراری دینت، از خویشاوندانش برید.

(9) و نزدیک‌ترین بستگانش را به سبب انکارشان، از خود دور کرد.

(10) و دورترین را به علّت پذیرفتن دین تو، به خود نزدیک فرمود.

(11) با بیگانه‌ترین مردم، به خاطر تو دوستی ورزید.

(12) و با نزدیک‌ترین خویشان، به خاطر تو دشمنی کرد.

(13) و جانش را در رساندن پیام تو به خستگی انداخت.

(14) و وجودش را به خاطر فراخواندن مردم به آیین تو، به زحمت افکند.

(15) و خود را به خاطر خیرخواهی، نسبت به پذیرندگان دعوتت، در عرصۀ کار و کوشش گذاشت.

(16) و برای تبلیغ دینت، به سرزمین‌های غربت و جا و مکان دور از وطن و دور از خانه و منزلش و جدای از مرکز سکونت و محلّ تولّد و آرامگاه جانش، هجرت کرد. این هجرت اراده و خواست او بود برای نیرومند شدن دینت و یاری جستن برضد کافران به حضرتت.

(17) تا جایی که راه آنچه دربارۀ دشمنانت با چاره‌جویی و دوراندیشی، در هدف به دست آوردنش بود، برای او هموار شد.

(18) و آنچه در مورد دوستانت، سنجیده و نظام داده بود، برایش کامل گشت.

(19) پس در حالی که از کمک دهی‌ات، خواستار پیروزی بود و از یاری‌ات به جبران ناتوانی‌اش درخواست نیرو داشت،

(20) به سرعت به کارزار با دشمنان برخاست؛ در نتیجه در وسط سرزمینشان با آنان جنگید.

(21) و در میان محلّ اقامتشان به آنان هجوم برد.

(22) تا فرمانت آشکار شد و دینت برتری یافت؛ گرچه مشرکان را خوش نیامد.

(23) خدایا! به خاطر مشقّت و زحمتی که در راه تو کشید، مرتبۀ او را به بالاترین درجه بهشت بالا بر.

(24) تا جایی که هیچ فرشتۀ مقرّب و پیامبر مرسل، در پیشگاه حضرتت در قدر و منزلت و درجه و مرتبت، با او یکسان و برابر و موازی نشود.

(25) و از نیکی شفاعت و پذیرش میانجی‌گری او در مورد اهل بیت پاکیزه‌اش و امّت مؤمنش، بیش‌تر از آنچه به او وعده داده‌ای، به حضرتش اعلام کن.

(26) ای که وعده‌ات تحقّق می‌یابد و عهدت قرین وفاست! ای که بدی‌ها را، به چندین برابر به خوبی‌ها تبدیل می‌کنی! همانا تو صاحب احسان و بخشش عظیمی.